วัดหลวงพ่อโตแห่งเมืองแคนดี วิทูรย์ทิพย์กองลาศ เบืองหน้าที่ปรากฏ
เกสต์เฮาส์ของผมอยู่ห่างออกไปราว 1 กิโลเมตร บนถนนไร้ผู้คนและรถรา ระหว่างทางช่วงหนึ่งผ่านถนนที่ค่อนข้างกว้าง บาทวิถีฝั่งขวาที่ผมเดินมีหมานอนเล่นอยู่ 3 ตัวใกล้ๆ กัน แทนที่ผมจะหลบไปเดินฝั่งซ้ายผมกลับยืนยันสิทธิ์ตัวเองว่าจะเดินฝั่งไหนมันก็เรื่องของผม
พอผมเดินใกล้ถึงพวกมัน เกิดความคิดอยากจะหลบลงไปเดินบนพื้นถนนเพื่อให้เกียรติพวกมันที่จับจองพื้นที่อยู่ก่อน มีตัวหนึ่งลุกขึ้นและเดินฉากไปทางซ้าย อีก 2 ตัวลุกขึ้นและหลีกไปทางขวา สองตัวนี้หยอกล้อกันอยู่ใกล้ๆ ที่เดิม ทำให้ผมเดินต่อไปบนบาทวิถี ไม่ลงพื้นถนน ไม่รู้ว่าผมเอาอะไรมามั่นใจว่าผมจะหลบการงับน่องของมันได้พ้น มันเกิดขึ้นเร็วมาก ผมชักขาหลบ แต่มันก็งับทัน รู้สึกได้ถึงความแรง คิดในใจว่าแย่แล้ว หันไปดู งับเสร็จมันก็ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เพื่อนอีก 2 ตัวหยุดหยอกล้อกันหันมามองเหตุการณ์
ตอนแวะซื้อน้ำและกล้วยครึ่งหวีที่เดิมเหมือนเมื่อคืนวาน ถลกขากางเกงดูแผลอีกที คราวนี้เห็นเลือดซึมๆ จึงใช้สเปรย์แอลกอฮอล์ที่พกติดตัวอยู่ตลอดฉีดไปที่แผลกันไว้ก่อน หนุ่มศรีลังกาคนหนึ่งท่าทางดื่มมาไม่น้อยเหมือนกันเดินเข้ามาซื้อของถามว่าโดนอะไรมา พอรู้ว่าโดนหมากัดเขาก็บอกให้ผมไปฉีดยาในวันรุ่งขึ้นกลับถึงห้องพักผมล้างแผลด้วยสบู่และตรวจดูแผลอย่างละเอียด กางเกงป้องกันเขี้ยวหมาไว้ได้ คิดว่าน้ำลายไม่ถึงผิวหนัง แต่ความแรงของพลังกัดขณะขาผมเคลื่อนไหวทำให้มีแรงเสียดสีระหว่างกางเกงกับผิวหนัง เลือดจึงซึมออกมา...