ภารกิจสุดท้ายในวัยสนธยา ชัชรินทร์ไชยวัฒน์ ทรรศนะ
ไม่มีเพลงที่พอจะเป็นเพลงให้ฟัง ไม่มีวรรณกรรม เรื่องสั้น บทกวีใดๆ โผล่ขึ้นมาให้เห็นอย่างเป็นจริง-เป็นจัง ฯลฯ การ อยู่ๆ กันไป เพื่อรอวันสิ้นสุด รอวาระสุดท้าย ก็เหลืออยู่เพียงแค่แรงจูงใจในการยังประโยชน์ให้แก่ผู้อื่น ให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ก่อนที่จะเด๊ดสะมอเร่ย์ อิน เดอะ เท่งทึง ไปตามสภาพ...
ออกจะเป็นอะไรที่ยากซ์ซ์ซ์เอามากๆ ยิ่งกว่าเข็นภูเขาขึ้นครก หรือยิ่งกว่าจูงอูฐรอดรูเข็ม ฯลฯ เป็นไหนๆ ด้วยเหตุเพราะ ภววิสัย หรือสภาพแวดล้อมระหว่างช่วงการเจริญ เติบโต ของคนแก่ คนเฒ่า กับของพวกเด็กๆ ยุคใหม่ๆ มันต่างกันแบบคนละเรื่อง-คนละม้วน แบบหน้าตีนกับหลังตีน เอาเลยก็ว่าได้... และก็ด้วยความโหดร้ายยิ่งขึ้น หยาบยิ่งขึ้น และถ่อยยิ่งขึ้น ฯลฯ ของโลกทั้งโลกที่มีแนวโน้มจะเป็นไปในแนวนั้น ไม่แน่นักว่า อิสระ ในการตัดสินใจของพวกเด็กๆ ในยุคนี้ สมัยนี้ มันอาจต้องแปรเปลี่ยนไปเมื่อเขาต้องเติบโตขึ้นเป็น ผู้หลัก-ผู้ใหญ่ อย่างมิอาจปฏิเสธและหลีกเลี่ยงได้อีกด้วยเช่นกัน ไม่ต่างไปจากความหมุนเวียน เปลี่ยนผัน ของทุกๆ สรรพสิ่งในโลกใบนี้ ที่ล้วนแล้วแต่ต้องเกิดขึ้น-ตั้งอยู่-และดับไป ตาม กฎเหล็กแห่งธรรมชาติ ที่ใครก็ไม่รู้??? ได้กำหนดเอาไว้นับตั้งแต่ยังไม่มีโลก ไม่มีจักรวาล เอาเลยก็ว่าได้...